Ik ben niet eigenwijs, ik ben eigenwils!

Eigenwils: het eigenwijze zusje met een open hart

Soms vang je een gedachte alsof hij al jaren op je lag te wachten. Vandaag had ik er zo één: ik ben niet eigenwijs, ik ben eigenwils. En ik moest glimlachen, want dat is natuurlijk een heerlijke, eigenwijze gedachte op zich.

Maar waar eigenwijs vaak klinkt als koppig of tegendraads, voelt eigenwils heel anders. Het is geen verzet tegen de ander, maar een afstemming op jezelf. Geen botsing, maar een bron. Het wil zeggen: ik kies met hart en ziel wat goed voelt. Ik beweeg niet uit weerstand, maar uit resonantie.

Eigenwils zijn is geen middelvinger naar de wereld — het is een hand op je eigen hart. Het vraagt lef, bewustzijn en soms ook eenzaamheid. Maar bovenal vraagt het trouw. Niet aan regels, maar aan je binnenste weten.

Waarom ‘eigenwijs’ zo vaak schuur

Het woord eigenwijs roept bij velen iets ongemakkelijks op. Iemand die ‘altijd zijn zin wil doordrijven’, die ‘niet wil luisteren’, ‘eigenwijs doen’ als een bijna kinderlijke vorm van verzet. En dat is begrijpelijk, want vaak is het een label dat geplakt wordt door wie zich machteloos voelt tegenover iemand die zijn koers niet laat beïnvloeden.

Maar onder dat eigenwijze gedrag zit niet zelden iets anders. Geen onwil, maar een diepere wil. Niet weerstand, maar autonomie. Een innerlijke stroom die ergens anders naartoe wijst dan de gebaande paden. En die stroom krijgt niet altijd ruimte in een wereld die consensus verkiest boven karakter.

De geboorte van een nieuw woord

Eigenwils ontstond bij mij niet als taalspelletje, maar als behoefte. Behoefte aan een woord dat niet afstoot, maar uitnodigt. Dat niet stoer of stellig klinkt, maar waarachtig. Een woord dat erkent dat het volgen van je eigen wil niet per definitie tegen de stroom in zwemmen is — maar soms juist de stroom is. Jouw stroom.

Waar eigenwijsheid zich soms moet verdedigen, mag eigenwilsheid simpelweg bestaan. Niet als superieur, niet als alternatief, maar als eigen. Als een innerlijk kompas dat zegt: ik wil dit omdat het klopt. Niet omdat het moet, niet omdat het hoort, maar omdat het waar voelt.

Van koppigheid naar keuze

We verwarren standvastigheid nog vaak met koppigheid. Maar wie vanuit verbondenheid kiest — met zichzelf én de wereld — is geen rebel, maar een bronbewoner. Dat is wat eigenwils zijn voor mij betekent: niet het roer overnemen, maar je eigen koers volgen. Niet botsen, maar bewegen. Niet overtuigen, maar uitstralen. Niet roepen, maar resoneren.

Het is ook niet altijd makkelijk. Want eigenwils zijn betekent soms ‘nee’ zeggen waar de groep ‘ja’ zegt. Betekent soms uitleggen wat je zelf nog maar net aanvoelt. Maar het betekent óók: leven vanuit helderheid, rust en richting. Je keuzes niet meer onderbouwen met argumenten, maar met aanwezigheid.

Dus ja, ik ben eigenwils

En nee, dat is niet eigenwijs bedoeld. Of misschien juist wel. Maar dan op mijn manier. Met een open hart, een nieuwsgierige geest en een steeds fijngevoeliger kompas. Want hoe stiller je wordt, hoe duidelijker je voelt wat jouw wil je influistert. En hoe meer je leert luisteren, hoe vanzelfsprekender het wordt om haar te volgen.

Ben jij eigenwils?

Stuur me een bericht: info@vitaal-therapie.nl. Ik help je graag.