Afscheidsbrief aan een tijd waarin we elkaar volledig kwijtraakten

Lieve tijd,

Jij was het decor waarin iets groots zich voltrok.
Je droeg de dagen, de maanden, de jaren,
waarin we elkaar langzaam kwijtraakten.

Opeens was een knuffel verdacht.
Vragen stellen werd als vijandig gezien.
En liefde, als die weigerde zich aan afstandsregels te houden,
werd bestempeld als gevaarlijk.

Ik heb je ervaren als een periode waarin ik
opeens ergens niet meer welkom was,
niet mocht voelen wat ik voelde,
niet mocht vragen wat ik wilde begrijpen,
niet mocht twijfelen aan wat werd gezegd,
en soms zelfs niet mocht zijn wie ik was.

Ik ben door de tijd veel mensen kwijtgeraakt.
Door overtuigingen en meningen die we niet deelden.
Relaties, vrienden, collega’s,
ineens stonden we lijnrecht tegenover elkaar.
Omdat we het oneens waren
en dat belangrijker werd dan verbinding.

En toch, voel ik geen boosheid.
Want ik weet wat angst met mensen doet.
Ook wat het met mij deed,
al had mijn angst een andere basis.

Ik zag hoe snel we onze vrijheid opgeven voor een gevoel van veiligheid,
en hoe moeilijk het is om trouw te blijven aan je zelf
als de hele wereld je overtuigt van iets anders.

Als het doel belangrijker wordt dan de mensen die er bij betrokken zijn
en jij de enige bent die weet hoe het precies zit,
en bijna iedereen is het met je eens.
Dan moet je wel gelijk hebben
en zijn alle maatregelen verantwoord.

Maar eerlijk is eerlijk, je gaf me iets wat veel belangrijker is.
Iets wat je waarschijnlijk niet verwachtte,
want we zouden toch nooit meer terug gaan naar normaal?
Maar wat was hier van waar?
Ook al was het de drijfveer van velen.

Je gaf me een geweldig inzicht over vrijheid.
Dat echte vrijheid niet begrensd wordt door regels
Maar dat werkelijke vrijheid van binnen zit,
en altijd aanwezig is, zelfs als alles om je heen wankelt.

Je leerde me hoe belangrijk het is om bij mijn gevoel te blijven,
zelfs als niemand het herkent of erkent
zelfs als je wankelt onder groepsdruk
en dat liever niet wil toegeven.

Je leerde me hoe overtuigingen, zelfs goedbedoelde, ons verdelen,
en ons losweken van elkaar,
omdat we het belangrijker vinden om gelijk te krijgen.
dan om ons met elkaar te verbinden.

En misschien was dat wel het meest onverwachte inzicht:
Je leerde me dat ik zachter mag zijn. Menselijker. Vrijer.
Omdat jij me liet zien dat ik niet hoef te kiezen.
Dat ik trouw kan zijn aan mezelf én aan een ander.
Dat ik mens ben én medemens.

Dus dag tijd.

Ik ben niet blij met wat je me hebt afgenomen,
maar dankbaar voor wat je me stilletjes hebt gegeven
en alles wat ik van je heb geleerd.

Maar nu is het is tijd.
Tijd om verder te gaan.
Tijd om los te laten in vergeving.
In vrijheid. In verbinding. In vertrouwen.
Het is tijd voor liefde.

Want dat is wat ons altijd bindt.
Wat ons altijd zal blijven herinneren
waarom we hier zijn.

Met verbindende groet,
Marcel Urgert

Behoefte aan reflectie?
E: info@vitaal-therapie.nl