Mijn spiegeltje met een staart

In ons huis wonen drie dieren, elk met hun eigen missie.
Woezeltje paradeert met haar kontje alsof ze een koningin is.
Shrimpy knuffelt zich een weg door oude angsten heen.
En Flipje, mijn kleine zwarte labradoodle?
Die bewaakt de vrede in huis.
En mijn gemoed.

Hij is mijn spiegeltje met een staart.

Flipje stemt zich af. Niet op woorden, maar op energie.
Op sfeer. Op mij.
Hij voelt het als ik afdwaal, iets onderdruk, net iets te veel buiten mezelf leef, of als emoties zich opdringen.
Dan wordt hij onrustig. Piept zacht. Kucht een beetje.
En kijkt me aan met een blik die zegt: “Ik ben er hoor.”

Soms komt hij gewoon even naast me zitten.
Niet om iets te willen.
Alleen om te zijn.
En daarin is hij onverslaanbaar. In zijn.
Daar kunnen wij mensen zoveel van leren.

Soms, als ik Woezeltje, de halve ragdoll, knuffel, zucht ze meestal:
“Vooruit dan maar, ik ben ook zóóóó lief.”
En als ik Shrimpy, onze grote voorzichtige kater met zijn schuimzachte hart, wat extra aandacht geef, fluistert hij me als het ware toe:
“Ik doe echt mijn best hoor, maar ik vind het gewoon een beetje spannend allemaal.”

En Flipje?
Die kijkt.
En ziet alles.

Mij.
De katjes.
Mijn gevoel.
Mijn aanwezigheid.

Soms een beetje jaloers — niet eisend, maar altijd voelbaar.
Stilzwijgend zegt hij dan: “Vergeet jezelf niet, hè?”

Hij is mijn spiegel.
Hij toont me mijn tempo. Mijn aandacht. Mijn gevoel. Mijn balans.
Nooit met oordeel.
Alleen met zijn aanwezigheid.

Hij is de hoeder van harmonie in ons huis.
Tussen de katten, als ze elkaar even niet willen.
Tussen de kamers, als iedereen zich verspreid heeft.
En… zonder dat hij het waarschijnlijk weet,  ook in mij.

Dat is zelfresonantie in de praktijk.

En soms denk ik:
Hij doet precies wat ik zelf doe in mijn praktijk.
Spiegelen met liefde.
Alleen kan hij het ook zonder woorden.
Alleen met liefde.

Mijn spiegeltje.

E: info@vitaal-therapie.nl