Waarom doet je man zo kleinzerig?

Hoe komt het dat die stoere, sterke man van jou soms ineens zo kleinzerig doet?

Hij stond net nog zo zelfverzekerd in de tuin. Maar toen ineens, een verkeerde beweging, en… waarschijnlijk een verrekt spiertje. En nu schuifelt je net nog zo sterke en stoere beschermer ineens door het huis alsof hij zwaar geblesseerd is. Jij rolt je ogen, dit ken je inmiddels wel en natuurlijk ga je met de grootst mogelijke zorg voor hem zorgen. Maar je vraagt je waarschijnlijk toch af: heeft hij nu écht zoveel pijn? Of stelt hij zich ontiegelijk aan?

Om dit te begrijpen, moeten we best ver terug in de tijd. Naar de periode waarin mannen de taak hadden om ons te beschermen en vrouwen voor ons zorgden. En dan bedoel ik écht ver terug: toen er nog geen sloten op de deuren zaten en er geen supermarkten waren om eten te halen. Voedsel en veiligheid waren geen vanzelfsprekendheid. Er moest gejaagd, gestreden en gevochten worden. En dat was voornamelijk de taak van de man. 

Mannen kunnen daarom echt wel wat hebben. In de basis zijn ze allesbehalve kleinzerig. Een schram, een kneuzing, een pijntje hier of daar? Geen enkel probleem. We merken het vaak niet eens. Maar als we door onze verwonding niet meer kunnen doen wat we ‘horen’ te doen, namelijk beschermen, sjouwen en bouwen, dan veranderen we ineens in de allergrootste aanstellers.

Waarom stellen mannen zich aan?

Omdat we dan heel duidelijk moeten maken dat we echt zijn uitgeschakeld. Onze hele lichaamstaal schreeuwt het bijna: “Zie je? Ik ben gewond, ik kan echt even niet meer helpen beschermen. Ik ben helemaal uitgeschakeld.”

Vrouwen hebben daar altijd net zo hard aan meegewerkt trouwens. Evolutionair gezien was het op zo’n moment namelijk van levensbelang dat we zo snel mogelijk weer opknapten. En daar hadden we verzorging voor nodig. Dit is geen aanstellerij, dit is pure oerlogica.

Cultureel worden zonen bovendien sowieso meer vertroeteld door moeders dan dochters. Denk aan de Italiaanse zonen, door de nonna’s en mamma’s behandeld als ware principessas (prinsjes). Zo groeien ze op met het besef dat als het echt misgaat, mama altijd voor ze klaar staat. Dochters daarentegen leren van moeders doorgaans dat ze pijn moeten leren verdragen. Niet aanstellen, doorgaan. Mannen beseffen zich nauwelijks wat een vrouw doorstaat als ze ongesteld is. Het is maar goed dat mannen dat niet worden. Dat zou een maandelijkse klaagweek worden van jewelste. Laat staan als ze baby’s konden baren.

Fast forward naar vandaag

Er zijn geen prooien meer om op te jagen, geen wilde dieren meer om te verjagen of zware stammen om te sjouwen, maar dat oerinstinct is er nog wel degelijk. We doen sterk en stoer tot het écht niet meer gaat… maar dan maken we het groot, om alle twijfel weg te nemen. En ja, dat ziet er soms inderdaad wel een tikje dramatisch uit. 😉

En jij als vrouw? Jij bent stiekem eigenlijk altijd de belangrijkste in de stam geweest. De veilige plek waar mannen onbewust voelen: hier mag ik als ik gekwetst ben even mezelf helemaal laten gaan.

Waarom ik als therapeut dit zo’n mooi verhaal vind?

Omdat het me eraan herinnert dat achter elk menselijk gedrag, zelfs dat schuifelende, van zware pijn vertrokken loopje, een onbewuste reden schuilt. Een oude overtuiging of reflex vanuit het mooiste en het krachtigste wat we hebben: de wil om te overleven.

En weet je wat het mooie is? Soms ontdekken we tijdens dit soort momenten dat het leven niet meer draait om de stam beschermen of sterk zijn voor de ander. En voelen we dat de kracht verschuift naar iets anders: liefde voor jezelf en je eigen onbewuste tekortkomingen.

Want echt, we doen allemaal ontzettend ons best.

Dus lieve vrouwen, als hij de volgende keer weer schuifelt alsof hij écht niet meer verder kan… leg hem maar lekker in de watten hoor, hij verdient het. Maar vergeet niet glimlachend te laten merken dat je het snapt. 😉

Behoefte aan reflectie?
E: info@vitaal-therapie.nl