Zitten we allemaal in dezelfde film?

Soms lijkt het alsof we met elkaar in één wereld leven,
maar wel in verschillende werkelijkheden.

We lopen door dezelfde straten,
zien dezelfde beelden op ons scherm,
lezen hetzelfde nieuws.
En toch… de manier waarop we het ervaren
lijkt soms niet verder uit elkaar te kunnen liggen.

Soms lijkt het juist alsof we niet naar hetzelfde kijken,
maar ieder naar iets anders.
Alsof we allemaal een ander filter hebben.
Een filter om niet te zien wat niet bij ons past.

En dan komt de vraag bij me op:
Hoe komt het, dat we alles zo anders beleven?
Wie bepaalt wat bij ons past?

Tijdens de coronaperiode was het zichtbaar.
We keken naar dezelfde regels, dezelfde cijfers, dezelfde persconferenties.
En toch ontstonden er twee werkelijkheden.
Voor de één ging het over veiligheid, verantwoordelijkheid, samen.
Voor de ander over controle, verlies van autonomie, wantrouwen.
Familieleden spraken elkaar niet meer.
Vriendengroepen vielen uiteen.
Mensen die hun leven lang naast elkaar hadden gelopen,
stonden ineens lijnrecht tegenover elkaar.

En de verschillen over de klimaatverandering.
De wetenschappelijke rapporten, de smeltende gletsjers.
voor sommigen zijn het noodsignalen.
Voor anderen overduidelijk een geldmachine.

Of hoe anders mensen reageren,
op al die oorlogen in de wereld.
Je bent voor of je bent tegen.
Alsof de slachtoffers niet meer meetellen.
En we staan lijnrecht tegen over elkaar.

En natuurlijk spelen de media een grote rol.
Niet alleen in wat we te zien krijgen.
Want hier vindt het eerste filter plaats.
Want helaas, in elke samenleving tegenwoordig,
is er propaganda en fake nieuws, bewust of onbewust.

We worden gevoed met kant en klare meningen.
Eindeloos herhaald om niet te vergeten.
Maar pas wanneer geloven, zeker weten wordt…
stel je zelf dan eens de volgende vraag:

Van alles wat er in de wereld gebeurt,
van alles wat ik zo ‘zeker weet’,
wat is met honderd procent zekerheid waar?

Ik stelde mezelf die vraag onlangs
en ik kon niks bedenken wat ik ook niet kon weerleggen.
Dat we dood gaan misschien?
Dat is toch een zekerheid?
Toch zijn daar de meningen over verdeeld.

Dat de zon opkomt? Dat weet ik zeker.
Of komt dat eigenlijk omdat de aarde draait?

Elke wetenschap wordt wel een keer ingehaald,
Er staat altijd weer nieuwe kennis klaar.
Werkelijk alles is betwistbaar.
Waar zijn we het nou echt over eens?

Toch werd ik laatst wel een keer verrast.
Tijdens mijn lezing riep iemand ineens: 
“Liefde. Van liefde ben ik 100% zeker!”
En ja… dáár kon ik niet omheen.
Liefde. Daar kun je niet om twisten.
Die voel je. Die is waar, op het moment dat ze er is.
En ja dacht ik, elke emotie is altijd waar.
ze vertelt je altijd hoe je je voelt

Maar verder alles wat ik dacht te weten, te geloven, of te zien,
leek gekleurd door de bril die ik opzette.
Ik zag mijn eigen film, mijn eigen projectie.
Mijn eigen script,
gekleurd door mijn eigen herinneringen.
Die zich steeds maar blijven herhalen.
Het filtert wat we nog willen zien.

Je kunt het vergelijken met kijken door een sleutelgat.
Je ziet een stukje van de kamer.
En in gedachten maak je de ruimte compleet.
Je vult het in, het gaat vanzelf.
En zo zie je je eigen leven.
En je denkt bij jezelf: “Dit ben ik.”.

Sta eens stil bij je reacties.
Gaat deze film eigenlijk wel over mij?
Of is het de echo van mijn opvoeding, mijn cultuur, mijn ervaringen?

Dan voel je misschien echte vrijheid,
niet bij het vasthouden aan je overtuigingen,
maar bij de moed om ze juist los te durven laten.

Niet met gesloten meningen maar met open ideeën.
Niet om af te grenzen, maar om elkaar te inspireren.
En elkaar weer te vinden.

Is dat geen mooi idee?

Heb jij moeite met het vinden van echte verbinding en wil je op zoek naar je ware ik?

Stuur me een bericht: info@vitaal-therapie.nl. Ik help je graag.